ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Ο Γιάννης Γαΐτης γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα. Κατά τη δεκαετία του 1940 σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. με δασκάλους τους Κωνσταντίνο Παρθένη και Ιωάννη Φιλιππότη (1942-1948). Τον Οκτώβριο του 1954, λίγο μετά τον γάμο του με τη Γαβριέλα Σίμωσι, μετακόμισαν στο Παρίσι, με υποτροφία του Ιδρύματος Ευαγγελίστριας Τήνου, όπου παρακολούθησε μαθήματα στην Académie de la Grande Chaumière και ήρθε σε επαφή με τα σημαντικότερα κινήματα του 20ού αιώνα. Έζησε και εργάστηκε κυρίως μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, εξέθεσε το έργο του σε πληθώρα εκθέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο και το 1974 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Οι παραστατικές μορφές στο έργο του της δεκαετίας του 1960 δίνουν σταδιακά τη θέση τους σε πιο αφαιρετικές τάσεις, σταδιακά στρέφεται προς μια περισσότερη χειρονομιακή ζωγραφική, ενώ ακόμη πειραματίζεται και εντάσσει στις συνθέσεις του στοιχεία κυβιστικά και εξπρεσιονιστικά. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960 αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά «ανθρωπάκια» του, το «σήμα κατατεθέν» του προσωπικού του ύφους, αρχικά σε μικρή κλίμακα και βαθμιαία σε μεγαλύτερη, τα οποία εντάσσει σε διάφορες συνθέσεις (τσίρκο, σφαιριστήριο, σκηνικό θεάτρου, δρόμος κ.ά.) ως σύμβολο του αστικού καθωσπρεπισμού και της αποπροσωποίησης. Τη δεκαετία του 1970 αποκτούν και τρίτη διάσταση και τα εντάσσει σε περιβάλλοντα ή happenings, το 1971 με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Serge Bergson το ανθρωπάκι γίνεται πρωταγωνιστής της ταινίας “Gaitis le Baladin”, ενώ ακόμη μετατρέπονται σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης και έπιπλα, παιχνίδια, στολίζουν υφάσματα και παίρνουν μέρος σε επιδείξεις μόδας. Εκδήλωσε ενδιαφέρον ακόμη και για τη γλυπτική, όπου διαμόρφωσε μια αφαιρετική γλώσσα. Η έντονη εκθεσιακή του δραστηριότητα αποτυπώθηκε σε μια μεγάλη σειρά ατομικών και ομαδικών εκθέσεων, ενώ το έργο του κοσμεί μέχρι σήμερα δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τα «ανθρωπάκια» του μάλιστα έχουν εγκατασταθεί στη στάση «Σταθμός Λαρίσης» του Αττικό Μετρό. Πέθανε στην Αθήνα το 1984.