Χωρίς τίτλο (Σχέδιο Ι)
Τσακίρης Γιώργος (1955)
1999 | 100 x 70 εκ
Μολύβι σε χαρτί
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.MMCA.C459
Δωρεά του καλλιτέχνη
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Ζωγραφικό Σχέδιο/Σκίτσο
Θέμα: Σύνθεση, Ζώα, Σύγχρονη τέχνη
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Στα ζωγραφικά και τα χαρακτικά έργα του Γιώργου Τσακίρη μέχρι το 1980 εμφανής είναι η επιρροή που δέχθηκε από τη ζωγραφική του Francis Bacon, ενώ αριθμοί και μαθηματικά σύμβολα, στοιχεία ελληνικής και λατινικής γραφής, που σχηματίζουν λέξεις και φράσεις, ενσωματώνονται στις συνθέσεις. Τα χρόνια γύρω στο 1980 σηματοδοτούν την οριστική μετάβαση του Τσακίρη σε τρισδιάστατες κατασκευές. Οι περισσότερες έχουν τοτεμική μορφή και η τοποθέτησή τους στο χώρο δημιουργεί την αίσθηση μιας τέχνης που βρίσκεται εγγύτερα στην τελετουργία. Στη δεκαετία του 1990, ζωντανοί οργανισμοί παρουσιάζονται μπροστά στους θεατές, σε τεχνητά οικοσυστήματα που δημιουργεί ο Τσακίρης στους εκθεσιακούς χώρους. Αυτή τη φορά η τέχνη δεν μεταφέρεται στο ύπαιθρο, αλλά οι φυσικές λειτουργίες εγκαθίστανται στον εκθεσιακό χώρο. Παράλληλα τη δεκαετία του 1990 ο Τσακίρης δημιουργεί μια ενότητα σχεδίων, στην οποία ανήκει και το έργο «Χωρίς τίτλο», όπου αντιπαραβάλλονται οργανικά και τεχνικά στοιχεία, τα οποία παραπέμπουν συχνά σε μια μεταλλακτική διαδικασία, η οποία τονίζει τη χρονική διάσταση μιας βιολογικής αναγκαιότητας. Τα κουκούλια των σχεδίων, σύμβολα κυοφορίας μιας μεταλλακτικής διαδικασίας, περιδινίζονται και εκρήγνυνται. Οι κόκκινες κηλίδες που σημαδεύουν τα έργα μοιάζουν με πυρήνες ζωής έτοιμους να καρποφορήσουν. Στη μεταλλική κατασκευή οργανικά και τεχνικά στοιχεία αντιπαραβάλλονται εύστοχα: το εύθραυστο των αυγών με το στέρεο του μετάλλου, η καμπυλωτή φόρμα τους με την αυστηρή γεωμετρία των στελεχών που τα συγκρατούν, η αναπαραγωγική τους ικανότητα με τη στειρότητα των τεχνικών μέσων. Η φύση εικονίζεται να υποστηρίζεται ή να εγκλωβίζεται από τα εργαλεία που εξέχουν στο χώρο.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Γιώργος Τσακίρης γεννήθηκε το 1955 στα Γιαννιτσά το 1955. Αρχικά σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών (1974-1977) και στη συνέχεια στην Accademia di Belle Arti της Φλωρεντίας διδάχτηκε ζωγραφική με καθηγητή τον F.Faruli και χαρακτική με καθηγητή τον G. Vingiano. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα (1983) κινήθηκε μεταξύ Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διατηρώντας εργαστήριο στους πρόποδες του όρους Πάικου. Στη ζωγραφική και στη χαρακτική του είναι έκδηλες οι επιρροές που έχει από το έργο του Francis Bacon, ενώ ακόμη απεικονίζονται στοιχεία ελληνικής και λατινικής γραφής, αριθμοί και μαθηματικά σύμβολα που σχηματίζουν λέξεις και φράσεις. Ενσωματώνει πραγματικά αντικείμενα στις συνθέσεις του (σχοινιά, κορμούς δέντρων), οι οποίες σταδιακά χάνουν το συμβατικό τους σχήμα και αποτελούν κατασκευαστικές ενότητες. Τη δεκαετία του ’80 προχωρά στην οριστική μετάβασή του στις τρισδιάστατες κατασκευές και αφορμή για αυτήν την εξέλιξη στάθηκε η εγκατάστασή του στο Πάικο. Η εγκατάσταση όμως αυτή υπήρξε καταλυτική για να ξεκινήσει μια σειρά επεμβάσεων σε εξωτερικούς χώρους, που βρίσκονταν σε απόλυτη αντιστοιχία με το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να διαταράσσουν τη μορφολογία ή τη λειτουργία του. Εκείνο που πρότεινε ο καλλιτέχνης με αυτού του είδους τις επεμβάσεις ήταν μια ιδιαίτερη σχέση της τέχνης με τη φύση, αλλά και ένας τρόπος για να αντιληφθεί το κοινό το έργο σαν μια ζωντανή παρουσία, παρά σαν ένα τεχνητό θέαμα. Τη δεκαετία του 1990 ο Τσακίρης δημιουργεί τεχνητά οικοσυστήματα σε εκθεσιακούς χώρους όπου ζωντανοί οργανισμοί παρουσιάζονται μπροστά στους θεατές. Αυτή τη φορά η τέχνη δεν μεταφέρεται στο ύπαιθρο, αλλά οι φυσικές λειτουργίες εγκαθίστανται στον εκθεσιακό χώρο.