Επιτάφιος
Ντάβου Μπία (1932-1996)
1990 | Μεταβλητές διαστάσεις
Εγκατάσταση/περιβάλλον
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.MMCA.C680
Δωρεά Ζάφου Ξαγοράρη
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Εγκατάσταση, Γλυπτό
Θέμα: Σύνθεση, Εγκατάσταση, Σύγχρονη τέχνη, Έργα τέχνης, Θρήνος
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Η Μπία Ντάβου πέρασε από την παραστατικότητα στην αφαίρεση και, στη δεκαετία του '70, εγκατέλειψε τη ζωγραφική του τελάρου, για να αφοσιωθεί σε τρισδιάστατες κατασκευές και περιβάλλοντα. Μελέτησε τη δομή των προγραμμάτων των ηλεκτρονικών υπολογιστών, αλλά και τα μηχανικά τους μέρη, για να παρουσιάσει έργα στα οποία τα ηλεκτρονικά κυκλώματα και οι σειραϊκές δομές (ακολουθία Fibonacci) αποτελούσαν τις βασικές προϋποθέσεις επικοινωνίας. Σύντομα ο ορθός λόγος της μαθηματικής γλώσσας μετασχηματίστηκε σε ποιητική και λυρική έκφραση. Τα Ιστία, οι Στήλες και τα Σύννεφα και οι Αργοναύτες, αν και βασίζονταν στην αρμονία και την ισορροπία της μαθηματικής λογικής, κινούνταν στην περιοχή του μύθου. Υπήρξε μέλος της ομάδας Διαδικασίες - Συστήματα. Το έργο της «Επιτάφιος» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Αίθουσα Τέχνης Δεσμός το 1990. Συνθέτοντας ένα μνημειακό περιβάλλον-εγκατάσταση, πιθανότατα αυτοβιογραφικό, γίνεται αντιληπτό πως είναι έκδηλη η πορεία συμφιλίωσης της Μπίας Ντάβου με τον θάνατο. Αντλώντας την έμπνευσή της από ένα απόσπασμα του Θουκυδίδη σχετικά με την εθιμοτυπική τελετουργία ταφής την εποχή του Περικλή, δημιουργεί νοσοκομειακά φορεία καλυμμένα με διάφανες γάζες, οι οποίες παίρνουν την θέση των νεκρικών κλινών, ενταφιάζοντας κατά αυτόν τον τρόπο συμβολικά τα όνειρά της.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Η Μπία Ντάβου γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική (1952-58) στο εργαστήριο του Κώστα Ηλιάδη. Υπήρξε μέλος της ομάδας «Διαδικασίες – Συστήματα». Τη δεκαετία του 1960 έδωσε έργα που κινούνται στο πλαίσιο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, με κύρια στοιχεία την ορμητική χειρονομιακή πινελιά και τη διερεύνηση των δομικών στοιχείων του χώρου. Στις αρχές της επόμενης δεκαετίας θα δώσει μια σειρά από τρισδιάστατες κατασκευές από πλεξιγκλάς με παραθέσεις και επαλληλίες διάτρητων έγχρωμων πλεγμάτων. Η τεχνολογία και η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα την οδηγήσει τη δεκαετία του 1970 σε μινιμαλιστικές συνθέσεις (Σειραϊκές Δομές). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, θα χρησιμοποιήσει τα πανιά-ιστία σε διάφορους συνδυασμούς –ελεύθερα στον χώρο ή ως βασικό στοιχείο σε εκτεταμένες εγκαταστάσεις-περιβάλλοντα. Στα υφάσματα που χρησιμοποιεί επεμβαίνει χρωματικά, ενώ συχνά στην επιφάνειά τους σημειώνονται, ράβονται, υφαίνονται με κόκκινη κλωστή στίχοι από την Οδύσσεια. Οι προτάσεις της ενέχουν ένα έντονα συμβολικό περιεχόμενο, υπαινίσσονται το μεγάλο ταξίδι της ζωής και του θανάτου. Πραγματοποίησε δώδεκα ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα (οι περισσότερες στην Αίθουσα Τέχνης Δεσμός) και τη Θεσσαλονίκη. Το 2008 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση του έργου της στο ΕΜΣΤ, Αθήνα. Σημαντικές ήταν οι συμμετοχές της σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις: Πανελλήνιες (1957, 1960, 1963, 1965, 1967, 1987), Biennale Παρισιού (1961), Αλεξανδρείας (1967) και Sao Paulo (1987), Ευρωπάλια (Βρυξέλλες, 1982) κ.ά Πέθανε το 1996 στην Αθήνα.