Κολόνες
Τσόκλης Κώστας (1930)
1971 - 1983 | 360 x 62 εκ
Ξύλο, σίδερο, μπετόν
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης | Συλλογή Αλέξανδρου Ιόλα
MCA.MMCA.C671
Δωρεά Αλέξανδρου Ιόλα
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Γλυπτό
Θέμα: Σύγχρονη τέχνη, Γλυπτική, Έργα τέχνης
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Οι «Κολόνες» του Κώστα Τσόκλη, μια γλυπτική σύνθεση-εγκατάσταση που ξεπροβάλλει από τον τοίχο του χώρου της μόνιμης συλλογής του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ανήκει στη μεγάλη ενότητα έργων του καλλιτέχνη, όπου χρησιμοποιεί διάφορα υλικά και αντικείμενα για τη δημιουργία εικόνων που αφενός αγγίζουν τα όρια της ψευδαίσθησης, αφετέρου όμως ξεφεύγουν από τον περιορισμό των δύο διαστάσεων και δημιουργούν έναν εικαστικό χώρο που δεν γνωρίζει φραγμούς και στεγανά και επεκτείνεται για να αγκαλιάσει την πραγματικότητα. Η ζωγραφική προσέγγιση παραμένει πάντα στο έργο, καθώς ο θεατής στεκόμενος μπροστά από αυτό αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ενός «πίνακα», ενός κάδρου (ακόμη και αν αυτός δεν είναι ορατός) που απορροφά τα αντικείμενα που αναπαριστά και τον χώρο που τον περιβάλλει.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Κώστας Τσόκλης γεννήθηκε το 1930 στην Αθήνα, όπου σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη (1948-1954). Με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. έζησε και εργάστηκε στη Ρώμη (1957-1960), όπου υπήρξε μέλος της ομάδας Gruppo Sigma. Τη δεκαετία του ’60 έζησε κατά κύριο λόγο στο Παρίσι και στη συνέχεια με υποτροφία του Ιδρύματος DAAD διέμεινε στο Βερολίνο την περίοδο 1971-1972. Έκτοτε και μέχρι τη μόνιμη εγκατάστασή του στην Ελλάδα το 1984, έζησε μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Αν και γνώρισε τις περισσότερες από τις τάσεις της σύγχρονης τέχνης συχνά εν τη γένεσή τους και στον τόπο δημιουργίας τους, στην πραγματικότητα η δουλειά του δεν εντάσσεται σε κανένα ρεύμα, ανιχνεύονται ωστόσο στα έργα του στοιχεία τόσο της εννοιολογικής τέχνης, όσο και της pop art και των νέων ρεαλιστών. Παρότι η τρίτη διάσταση προστέθηκε πολύ γρήγορα στο έργο του, η ζωγραφική σκέψη εξακολούθησε να χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του, ενώ ακόμη το στοιχείο της οφθαλμαπάτης με την κατάργηση ουσιαστικά των ορίων ζωγραφικού και πραγματικού χώρου διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του. Μετά το 1985 πρόσθεσε στα έργα του τη χρήση βίντεο, δημιουργώντας εικαστικές εγκαταστάσεις με πολλαπλές οθόνες, ηχητικά εφέ, όπου το πραγματικό και το φανταστικό συμπλέκονται. Παρουσίασε το έργο του σε δεκάδες ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική και συμμετείχε σε σημαντικές ομαδικές διεθνείς διοργανώσεις, όπως η Biennale του Παρισιού (1961, 1963), του Sao Paulo (1965), η Documenta του Kassel (1975) κ.α. Το 1986 μαζί με τον Χρ. Καρά εκπροσώπησαν την Ελλάδα στη Biennale της Βενετίας. Το 2001 υπήρξε χρονιά σταθμός για την εκθεσιακή του δραστηριότητα, καθώς παρουσιάστηκε στο Μουσείο Φρυσίρα έκθεση-αφιέρωμα στα νεανικά του χρόνια (1950-1959) και το Ε.Μ.Σ.Τ. διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του. Έργα του κοσμούν δημόσιους χώρους, μεταξύ των οποίων το Προαύλιο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, ο Σταθμός Μετρό Εθνική Άμυνα στην Αθήνα κ.α.