Μενου

Μη ιστορικός κόσμος

Παπαηλιάκης Ηλίας (1970)

1994 - 1995 | 400 x 180 x 100 εκ

Γυαλί, ξύλο, σφιγκτήρες


Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

MCA.MMCA.C659

Δωρεά Θέμη Ραγιά


ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ

Είδος έργου: Εγκατάσταση

Θέμα: Εγκατάσταση, Σύνθεση, Μεικτή τεχνική, Σύγχρονη τέχνη


ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ

Η εγκατάσταση του Ηλία Παπαηλιάκη «Μη ιστορικός κόσμος» ανήκει στην πρώιμη φάση των διερευνήσεων της καλλιτεχνικής του πορείας, η οποία διαφέρει συγκριτικά με τις επόμενες δουλειές του. Αποτελούμενη από τέσσερις ξύλινες γέφυρες, οι οποίες στηρίζονται σε γυαλί, θέτει στο στόχαστρο των αναζητήσεών του το θέμα της επικοινωνίας.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Ο Ηλίας Παπαηλιάκης γεννήθηκε το 1970 στην Κρήτη. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1990-1996) στο εργαστήριο της Ρ. Παπασπύρου. Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου και το 2013 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο ΔΕΣΤΕ. Από το 2009 διδάσκει στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου της Πάτρας ως εντεταλμένος διδάσκων. Παρουσίασε για πρώτη φορά το έργο του σε ατομική έκθεση το 1997 για να ακολουθήσει μια μεγάλη σειρά εκθέσεων, ανάμεσά τους και μια αναδρομική που διοργανώθηκε το 2001 από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ενώ την ίδια χρονιά εκπροσώπησε, μαζί με τους Ν. Ναυρίδη και Έ. Χατζηαργυρού, την Ελλάδα στην 49η Μπιενάλε της Βενετίας. Ακόμη, έχει λάβει μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις, μερικές από τις οποίες είναι διεθνείς διοργανώσεις (Μπιενάλε Νέων Χωρών της Μεσογείου, 1999, IV Biennale of Cetinje, Montenegro 2002, Breakthrough!, ARCO, Μαδρίτη 2004 κ.ά.). Στο έργο του ο Παπαηλιάκης διερευνά τις μορφές ανάπτυξης και τη μυθολογία της εικόνας στο δυτικό πολιτισμό μέσα από έναν συνεκτικά αρθρωμένο προσωπικό λόγο, συγκροτημένο μορφικά και περιεκτικό εννοιολογικά. Η εργασία του πάνω σε γνωστά έργα της δυτικής τέχνης, από τα οποία συχνά επιλέγει λεπτομέρειές τους -πολλές φορές με τη βοήθεια του υπολογιστή-, επαναφέρει στο προσκήνιο την εικονογραφία, εκθέτοντας εκ νέου τον συμβολισμό της στην επικαιρότητα και σχολιάζοντας την δύναμη του εξουσιαστικού της λόγου. Η προσεκτικά σχεδιασμένη επίφαση αποδόμησής τους θέτει ζητήματα καταρχάς αναπαράστασης, επιπλέον όμως και ιστορικής επικαιροποίησης.