Ο Άγιος Νικόλαος και ο κάτω Μαχαλάς της Λάγιας ένα φθινοπωρινό μεσημέρι
Δεκουλάκος Ηλίας (1929-1998)
1986-1991 | 145 x 170 εκ
Λάδι σε καμβά
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.MMCA.C108
Δωρεά Μαρίας Δεκουλάκου
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Έργο ζωγραφικής
Θέμα: Τοπιογραφία, Ζωγραφική
Τεχνικές: Ελαιογραφία
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Ο Δεκουλάκος κατά την τελευταία φάση της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας εντρύφησε σε δύο ενότητες έργων: «Τα Τοπία της Μάνης» και «Τα Τοπία των Αθηνών», τις οποίες πλαισίωσε μάλιστα και με τον θεωρητικό του λόγο, ο οποίος φέρνει τον θεατή πιο κοντά στη δημιουργική διαδικασία και στις βαθύτερες διεργασίες της ζωγραφικής πράξης. Όπως ο ίδιος σημειώνει: «Στις συνθέσεις με τα τοπία της Μάνης και της Αθήνας, δεν προσπαθώ να αναπαράγω ζωγραφικά κάποια φυσικά φαινόμενα ή μορφές (υπόθεση εξαντλημένη στη ζωγραφική), αλλά να καταγράψω ζωγραφικά τα αισθήματά μου προς αυτά χωρίς θεατρικές ή μορφικές υπερβολές, με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια του ερωτικού αισθήματος». Η ζωγραφική του, σε αυτές τις ενότητες, έντονα χειρονομιακή και με πλούσιες πάστες διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές του, μαρτυρώντας εξπρεσιονιστικά στοιχεία και βιωματικές μνήμες, οι οποίες αποτυπώνονται μέσα από την ορμή του πινέλου, η οποία καθοδηγείται από την οπτική μνήμη και την οπτική συγκίνηση που του προξενούν τα συγκεκριμένα μέρη-τοπία.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Ηλίας Δεκουλάκος γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα. Το 1956 απέκτησε δίπλωμα ζωγραφικής από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ενώ ακόμη μαθήτευσε στο πλευρό του Σπ. Παπαλουκά. Την περίοδο 1960-1968 εργάστηκε ως καθηγητής στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ινστιτούτου, και στη συνέχεια δίδαξε στο Ιδιωτικό του Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών ζωγραφικής. Το 1982 εξελέγη καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. στην οποία παρέμεινε έως το 1988, όταν και παραιτήθηκε καθώς διαφωνούσε με τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Σχολή. Το 1989 εξελέγη Ομότιμος Καθηγητής. Τα πρώιμα ζωγραφικά του έργα της δεκαετίας του 1960 κινούνται στο πλαίσιο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Στην πορεία, όμως, εφορμώντας από μια εσωτερική ανάγκη να σχολιάσει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα οδηγείται σε ένα είδος σκληρού φωτορεαλισμού με την τεχνική του αερογράφου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 επιχειρεί να σχολιάσει την αλλοτρίωση του ανθρώπου από την τεχνολογία. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 επιλέγει να εκφραστεί μέσα από πιο σύνθετα εκφραστικά μέσα και στρέφεται σε κατασκευές, εγκαταστάσεις και βίντεο. Στην τελευταία φάση της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας στράφηκε στην τοπιογραφία δημιουργώντας μια σειρά τοπία από τη Μάνη και την Αθήνα.