

Χωρίς τίτλο
Τσακίρης Γιώργος (1955)
1993-1996 | 295 x 50 x 50 εκ
Πέτρα και μέταλλο
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.SMCA.C538
Δωρεά του Ο.Π.Π.Ε.Θ. '97
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Ενότητα/Σειρά: Κολώνες
Είδος έργου: Γλυπτό
Θέμα: Σύνθεση, Γλυπτική
Τεχνικές: Γλυπτική
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Τη δεκαετία του ’80 ο Τσακίρης απομακρύνεται σταδιακά από τη ζωγραφική και τη χαρακτική και ξεκινά να ασχολείται με τρισδιάστατες κατασκευές. Αφορμή για αυτήν την εξέλιξη αποτέλεσε η εγκατάσταση του στο Πάικο Όρος (1986). Δημιουργεί σειρές έργων από σίδερο, πέτρα και μπρούντζο που έχουν τοτεμική μορφή και η τοποθέτησή τους στον χώρο δημιουργεί την αίσθηση μιας τέχνης που βρίσκεται εγγύτερα στην τελετουργία. Ανάμεσα σε αυτές τις σειρές έργων που παρουσιάστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90 είναι και η ενότητα «Κολώνες».
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Γιώργος Τσακίρης γεννήθηκε το 1955 στα Γιαννιτσά το 1955. Αρχικά σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών (1974-1977) και στη συνέχεια στην Accademia di Belle Arti της Φλωρεντίας διδάχτηκε ζωγραφική με καθηγητή τον F.Faruli και χαρακτική με καθηγητή τον G. Vingiano. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα (1983) κινήθηκε μεταξύ Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διατηρώντας εργαστήριο στους πρόποδες του όρους Πάικου. Στη ζωγραφική και στη χαρακτική του είναι έκδηλες οι επιρροές που έχει από το έργο του Francis Bacon, ενώ ακόμη απεικονίζονται στοιχεία ελληνικής και λατινικής γραφής, αριθμοί και μαθηματικά σύμβολα που σχηματίζουν λέξεις και φράσεις. Ενσωματώνει πραγματικά αντικείμενα στις συνθέσεις του (σχοινιά, κορμούς δέντρων), οι οποίες σταδιακά χάνουν το συμβατικό τους σχήμα και αποτελούν κατασκευαστικές ενότητες. Τη δεκαετία του ’80 προχωρά στην οριστική μετάβασή του στις τρισδιάστατες κατασκευές και αφορμή για αυτήν την εξέλιξη στάθηκε η εγκατάστασή του στο Πάικο. Η εγκατάσταση όμως αυτή υπήρξε καταλυτική για να ξεκινήσει μια σειρά επεμβάσεων σε εξωτερικούς χώρους, που βρίσκονταν σε απόλυτη αντιστοιχία με το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να διαταράσσουν τη μορφολογία ή τη λειτουργία του. Εκείνο που πρότεινε ο καλλιτέχνης με αυτού του είδους τις επεμβάσεις ήταν μια ιδιαίτερη σχέση της τέχνης με τη φύση, αλλά και ένας τρόπος για να αντιληφθεί το κοινό το έργο σαν μια ζωντανή παρουσία, παρά σαν ένα τεχνητό θέαμα. Τη δεκαετία του 1990 ο Τσακίρης δημιουργεί τεχνητά οικοσυστήματα σε εκθεσιακούς χώρους όπου ζωντανοί οργανισμοί παρουσιάζονται μπροστά στους θεατές. Αυτή τη φορά η τέχνη δεν μεταφέρεται στο ύπαιθρο, αλλά οι φυσικές λειτουργίες εγκαθίστανται στον εκθεσιακό χώρο.