Πλήθος
Βυζάντιος Κωνσταντίνος (1924-2007)
1965 | 114 x 195 εκ
Λάδι σε μουσαμά
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
MCA.MMCA.C333
Δωρεά Μαριλένας Λιακοπούλου και Αλέξανδρου Λιακόπουλου
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
Είδος έργου: Έργο ζωγραφικής
Θέμα: Ανθρώπινη φιγούρα, Αφαίρεση, Σύγχρονη τέχνη
Τεχνικές: Ελαιογραφία
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος διακρίθηκε για την πολλαπλότητα και τον πλούτο των αναζητήσεών του στη ζωγραφική, στοιχείο που συνετέλεσε στο να έχει διαμορφωθεί ένα ιδιαίτερο προσωπικό ιδίωμα με μεγάλη εκφραστική δύναμη. Η εικαστική του πορεία ξεκίνησε με παραστατικά μοτίβα τοπίων και οδηγήθηκε γύρω στο 1960 σε πιο αφηρημένα έργα στα οποία κυριαρχούν μορφές ανθρώπων, συχνά προβληματικές και απαισιόδοξες. Από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας και έπειτα, ο Βυζάντιος ασπάζεται τις νεοπαραστατικές τάσεις της εποχής και απεικονίζει νεκρές φύσεις, ανθρώπινες φιγούρες και σκηνές από την αστική ζωή σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων του είναι η έμφαση στο σχέδιο και η ιδιότυπη σχέση των μορφών ή των αντικειμένων με την ατμόσφαιρα του χώρου, προβληματικά και αινιγματικά αποδοσμένη. Τα έργα του «Πλήθος» και «Μορφές» της δεκαετίας του 1960 διακρίνονται για τον αφαιρετικό τους χαρακτήρα τον οποίο συνδυάζει με παραστατικά μοτίβα. Οι ανθρώπινες μορφές, οι οποίες απεικονίζονται αποσματικοποιημένες και έντονα σχηματοποιημένες πάνω σε μονοχρωματικές σχεδόν επιφάνειες, γίνονται φορείς απαισιοδοξίας και έντονα ψυχικών διαθέσεων.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ
Ο Κωνσταντίνος (Ντίκος) Βυζάντιος γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα. Πήρε τα πρώτα μαθήματα από τον ζωγράφο πατέρα του Περικλή Βυζάντιο και στη συνέχεια σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1938-42) με δασκάλους τους Κ. Παρθένη και Ο. Αργυρό. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1946) συνέχισε στο Παρίσι, στις Ακαδημίες Julian και Grande Chaumiére. Εγκαταστάθηκε και έζησε μόνιμα στη Γαλλία, όπου συνδέθηκε με προσωπικότητες όπως ο A. Giacometti, ο E. Ionesco, ο Κριστιάν Ζερβός και ο Δημήτρης Γαλάνης. Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική. Με αφετηρία την οπτική πραγματικότητα, τα έργα που ζωγράφισε τη δεκαετία του 1950 διακρίνονται για την έμφαση που έδωσε στο ατμοσφαιρικό, την εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος και τον τονισμό του ρόλου του φωτός. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, αξιοποίησε στοιχεία της αφαίρεσης, τα οποία συνδύασε με παραστατικά μοτίβα (ανθρώπινες μορφές, αντικείμενα της καθημερινής ζωής και νεκρές φύσεις), αποσπασματικοποιημένα και έντονα σχηματοποιημένα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 επέστρεψε στις νεοπαραστατικές τάσεις, με θέματα νεκρές φύσεις που επιβάλλονται μέσα σ’ έναν ελλειπτικό χώρο. Η ανθρώπινη μορφή διεκδίκησε πρωταγωνιστική θέση στη ζωγραφική του από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και η μανιεριστική επιμήκυνση των σωμάτων, ο προβληματικός χώρος, οι δυναμικές διαγώνιες, τα αντιρεαλιστικά στοιχεία, η αινιγματική ατμόσφαιρα και η απαισιόδοξη διάθεση έγιναν βασικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής του. Τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με τους τίτλους Chevalier des Arts et des Lettres (1985) και Officier des Arts et des Lettres (1990) και πραγματοποιήθηκαν μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του έργου του στη Γαλλία το 1997 (Espace des Arts, Chalon-sur-Saône) και στην Ελλάδα το 2007 (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα). Πέθανε στη Μαγιόρκα το 2007.